Powered By Blogger

пятница, 16 декабря 2011 г.

Etirafdan daha çox...



Əvvəlcə bu haqqda yazmağı düşünmürdüm, amma sonra nəsə fikrimdən daşındım və bir-iki cümlə yazmaq istədim. Yalnız bu bloqda həm öz etiraflarım, həm də yaxın bildiyim şəxslərin etirafları yer alacaq. Dostlar hansı formatda mənə etiraflarını yazıblarsa, eləcə də onları burda yerləşdirəcəm, rus, türk, özbək dilində, smaylikli-smayliksiz necə yazılıbsa. Onuda qeyd edim ki, dostlarımın etiraflarını eşitdikcə, özüm üçün onların xarakterlərinin kiçicik bir hissəsini aşkara çıxardım ;) 
Ən birinci və sonuncu isə mən mənfi müsbət təsir göstərən etiraflar yer alacaq. İndi isə keçid alaq etiraflara:

- sənə niyə yazmalıyam ki? Özüm bu haqqda yazı yazacam (hər hansı bir etirafını yazmasını xahiş etdiyimdə aldığım cavab...- bunu da bir etiraf hesab etmək olar);
- mən etiraf edirəm ki, ölməkdən qorxmuram; etiraf edirəm ki, son zamanlar məndən çoxlarının xoşu gəlmir; - - etiraf edirem ki, qəddarlaşmışam; etiraf edirəm ki, elə gecələr olub ki, yatıb ayılmamaq istəmişəm;
- etiraf edirəm ki, uşaq vaxtı sevdiyim qızlardan birini hələ də unutmamışam;
- etiraf edirəm ki, kin saxlamağa pis xüsusiyyət hesab edirəm, amma özüm də kinli bir insanam...
- etiraf edirəm ki, heç vaxt narkotikdən zövq almamışam)));
- etiraf edirəm ki, məni qadına cəlb edən ancaq onun ətiridir, yəni iyisi;
- etiraf edirəm ki, bu günədək hələ heç bir qadına kompliment deməmişəm ;)
- etiraf edirəm ki, işdə bir şəxs var, sözləri uzada-uzada danışır buda məni özümdən çıxarır...onu mənə versələr......
- etiraf edirəm ki, mən xiyaram =)
- etiraf edirəm ki, nə vaxtlarsa Santa Barbara serialında Meyson rolunu oynayan aktyoru dəlicəsinə sevmişəm :)
- etiraf edirəm ki, sevirəm və eyni zamanda ona nifrət edirəm, həmdə 5-10 ildən sonra Bakının küçələrində onun tanış profilini görməkdən qorxuram;
- Всегда мечтал встретить тебя в Венеции…

Mənim etiraflarım:
- özümü 2011-ci ilin əvvəli ilə sonunu müqayisə etdikdə çox dəyişildiyimi etiraf edirəm;
- şərəfli bir ölümlə dünyanı tərk etmək istədiyimi etiraf edirəm;
- etiraf edirəm ki, ictimai sektorlarının hələki öz fikirləri formalaşmayan gənc üzvləri mənə bəzən Skinhead qruplarının gəncəcik üzvlərini xatırladırlar;
- etiraf edirəm ki, Etibarın ictimai sektorla bağlı yazdığı bir fikri ilə tam razıyam;
- etiraf edirəm ki, bir dəfə Rusiayaya gedərkən piyada olaraq qeyri-qanuni yolla sərhədi keçərkən sərhədçilər tərəfindən saxlanılmışam;
- etiraf edirəm ki, bu cəhdi digər üsulla təkrarlayıb başqa bir sənədlə sərhədi keçməyə nail olmuşam :)

p.s. öz sənədlərim qaydasında olsa da ölkəni tərk edə bilməzdim, bütün ailəm Rusiyada olduğundan burada da qala bilməzdim. Indi özünüz başa düşün də...)))

суббота, 5 ноября 2011 г.

“Vətən” adına verilən qurbanlarımız...


 Qurban Bayramı yaxınlaşır və hamı, təbii olaraq bu bayrama hazırlaşır. Bayramın tarixçəsindən məlumdur ki, bu bayram ərəfəsində insanı deyil, qoyunu qurban gətirmişlər. Bu il isə hər şey fərqli oldu. Əsgərlərimiz qurban verilir. Onlardan bir neçəsi onlarla düşməni öldürdü, bir müddətdən sonra Vətənin yetişdirdiyi digər “qüdrətli oğulları” nəhayət ki, onun cəsədini geri ala bildilər. Mübarizlə yanaşı digər bir əsgərimizi də, Fəridi də torpağa tapşırdıq. Amma nədənsə tək Mübarizə Milli Qəhrəman adı verildi. Milli Qəhrəman adı verilən mərasimdəsə Fəridin anası tək, boynu bükük küncdə qaldı...çoxmu gördülər bu təsəllini ona verməyə? Yoxsa bu adı vermək üçün "N" qədər vəsait lazımdı? Yoxsa bu adı almaq üçün xüsusi işgəncələrə məruz qalmaq, müəyyən bir sayda düşmən öldürmək lazımdır? Deyəsən bu adın da artıq xüsusi prays-listi var axı deyəsən...Digər əsgərlər isə hərbi hissədə bir-birini güllələyib qırır, sonra da necə istintaq aparılır, sonu nə ilə bitir bəlli olmur. Olmayacaqda! Digər bir əsgərimiz isə tibbi məhkəmə ekspertizasının ortaya çıxardığı gülünc nəticədə deyilirki, guya yaxın keçmişdə yaşanan müharibə dövründə qıtlıq olduğuna görə, əsgərimiz lazımi qədər zülallı qida almamış və bu səbəb onun bu vəziyyətdə belə tez dünyasını dəyişməsinə gətirib çıxarıb...

 Bayram yaxınlaşır, hamı bayrama hazırlaşır və Baş bilənlərdə öz növbələrində bu münasibətlə xalqını təbrik edirlər. Və beləliklədə kor-koranə millət “işıqlı” gələcəyə ümid bəsləyir. Özünü Qafqaz şeyxülislam adlandıran şəxs, öz imarətgahında sülaləsini başına yığıb, qoyunları qoşa-qoşa kəsdirir. Qoyunu kəsdikən sonrasa isti qanından nəvələrinin alnına çəkir (bu adətin nə məna verdiyini heç vaxt bilməmişəm). Nə gözəl mənzərədir! Lakin balasını nəyə, kimə qurban verdiyini belə bilməyən, boynu bükük ata isə balasının cansız bədənini, heç vaxt dəbdən düşməyən ağ kəfəndə, çiynində son mənzilə aparır...
 Əsgərlərimiz “atəşkəs” rejimində səssizlik güllələrinə tuş gəlir bir-bir...  dostlardan biri demişkən: “Azərbaycan əsgərini ermənidən başqa hər şey vurur: Gün vurur, ildırım vurur, şaxta vurur, öz əsgər yoldaşı vurur, təkər vurur, elektrik vurur, xəstəlik vurur, rejim vurur! 89 oldu!” (c)
 Qarşıda hələ Bayraq günü var, Həmrəylik Bayramı var və təbii ki Yeni İl də var. Biz axı sevirik hər yerdə “sanballı” addımlamağı, Yeni ilə də qurbanların sayı biraz da artsa...vay o günümüzə...

P.S. belə bir fikrim var – Qurban Bayramı ərzində “Vətən” adına verilən qurbanların şəklini facebook sosial şəbəkəsində profil şəkli kimi qoyaraq onları belə yad edək ən azından... Bu il biz bayrama qoyun deyil, gənc oğullar qurban verdik...
Başın sağ olsun, VƏTƏN və “VƏTƏN”...



вторник, 1 ноября 2011 г.

İrgənirəm!





Günü gündən yeniləşən paytaxtından;  tarixindən, irsindən dəm vuran“oğullardan”; 
Məmməd Əminin, Zeynəlabdinin buraxdığı  izləri, ilim-ilim itirən “oğullardan” irgənirəm!
Hər gün bir bayram qeyd edən, fişənglərə ağzı ayrıq baxan, tarixini unudan “köçkünündən” irgənirəm!
Rəqabəti yaltaqlıqla aparan,taaa adi işçisindən tutmuş Milli məclisindəki ulduzadək, təbəqəsi fərqlənmədən “milli ulusuna” tərif edən “ağ saqqaldan” irgənirəm!
Arvadını evdə təpikaltı edib, “Evə çörək gətirən mənəm” – düşünən, kənardasa fahişəylə gün keçirib, əxlaqdan, islamdan dəm vuran, bığı burma oğraşlardan irgənirəm!
Hardasa bir çadrada, ucqar dağda, aranda 12 ayın 3-də bir, işıq-su-qaz görən ya görməyən, qaranlıqda həyatını tapşıran, 40-da “xoşbəxtlikdən” “milli bayram gününə” təsadüf etdiyindəsə... “doğma baba-oğula” uzun ömür diləyən  “igid-ərlərindən” irgənirəm!

Xəzərə üz vurdum...
İçimdəki çirkabı öskürüb qusmaq istədim. Xəzər belə məndən üz döndərdi, dalğalandı, bozardı: “Korsan, nəsən?! Zibiliniz onsuz boğur artıq məni, görmürsən?
Arxaya bax! Odur, yeni tarixi rəmziniz – fəvvarələr!
Rəngarəng, sizin kimi süni coşan fəvvarəyə tök içindəki çirkabı!
Axı siz süniliyə dəyər, qiymət verən millətsiniz. Get, qızım, get!” deyə, yola verdi Xəzər məni...

Ana Vətən, can verirəm,
Rəhmin gəlsin bizə!
İgidlərin yola düşür gedər-gəlməzə
Heçdən xəstəliyə, gülləyə tuş gəlir onlar
Yalvarıram, qurda qurban vermə bizi
Can verməyə qoyma bizi,
Yalvarıram, nadanlığa qurban vermə bizi...

вторник, 13 сентября 2011 г.

Milli dəyərimiz - mentalitet!


Mentalitet - bu milli dəyərimizi tanımaq, onun bütün ağlagələr-gəlməz növləri ilə  yaxından tanış olmaq istəyən gəlsin Odlar Yurduna!

 Mentalitet - ana-bacı mövzuları gedən söhbətlərdə şir kimi nərə çəkib, sinəsinə döyən qaqaşlar, yanından ötüb keçən qızı baxışları ilə soyunduran, nömrəsini deməyə tez fürsət tapanlardan (050 vəya 055 olduğunu da deməyi unutmayan),

Mentalitet - dayanacaqda ictimai transportu gözləyən xanımın yanından 07-də oturub: "gəl otur, aparım səni" - deyən "düşüncəli" qaqaşdan,

Mentalitet - 20-22 yaşlı qız övladları olan, elə o yaşda olan qızlarla keyf-damağla gecə keçirən harın-harın, yekə qarın dayılardan,

Mentalitet - Xocalıda yağı düşmən adlandırdığı heyvanların zorladığı qızı, bacısı, həyat yoldaşı dediyi bir qadını qəbul etməyən əclaf qohumlardan,

Mentalitet - bizim fədakar millətimizin nümayəndələrinin ilk növbədə özünü yox, qonum-qonşularının onun haqqında nə düşündükləri əsasında özünə həyat qaydalarını yazıb və bu qaydalarla yaşayan vətəndaşlarımızdan,

Mentalitet - boşanmış qadının bir daha ailə quracağına məsumcasına ümid bağlayan və elə buna görə də əxlaqlı olduğunu ətrafdakılara göstərmək üçün başına örtük bağlayan zavallıdan soruşun.

Yaşlı və gənc nəslin xanımları maskalarınızı çıxarın!

Cənablar, sizin işiniz lap ağır olacaq...

Cənablar, maskalarınızı çıxarın... və birdə NAMUS, QEYRƏT rəmzi sayılan, dediyiniz o BƏY papaqlarınızı başınıza qoyun! (təbii əgər belə papağınız varsa) Amma bunu etmədən öncə papaqlarınızı qarşınıza qoyub düşünün... Sizlər üçün dəyəri olan birşey varmı?! Siz özünüz kimsiniz və hansı məqsədlə nəfəs alırsınız...

суббота, 2 июля 2011 г.

Görəsən belə bir gün gələcəkmi...?


   Yaxın bir dostumun kiçik həcmli, amma böyük və dərin məzmunlu yazısını oxudum bu yaxınlarda, oxudum və yenə də çoxumuzu düşündürən məsələlər haqqında bir daha düşünməyə başladım.
  Doğma dilimizdə ən geniş yayılan sözlər - rüşvət, "hörmət" sözü altında gedən yenə də bu rüşvət, "tapş" slenqi altında iki istiqamətdə fəaliyyət göstərən həm rüşvət, həm tanış-qohum və ya day-dayı əlaqələri... Bir biləydim görəsən bunun sonu olacaqmı?! Düzünü desəm heç inanmıram.. Hər tərəfdə KİV bar-bar bağırır demokratik ölkə, yazılan qanunlar, nəbilim yerinə yetirilən vədlər...Bir onu da desəydilər ki, bu yerinə yetrilən vədlər görəsən nəyin bahasına başa gəlir...kimin daxması sökülür, kimin işlədiyi məkan dağıdılır...Yox, əsla düşünməyin ki, mən şəhərin abadlaşmasına qarşı çıxıram,  əsla! Dediyim odur ki, bu sökülən daxmanın əvəzinə bu yazıq camaatı aldadıb qəpik-quruş verirlər ki, gedib özünə möhtəşəm bir ev alacaq... guyaki... və ya tikəcək? Nə ev?! O verilən pula möhtəşəm tikiləcək AĞ ŞƏHƏRin kiçik bir küncünü də ala bilməz bu yazıq millət… Hərşey turistlər üçün – bizimkilərə beduinlərə baxan turistlər və ruslar demişkən «не для обычных смертных» olan fərdlər üçündür. Vallah belə görürəm turistlər AĞ ŞƏHƏRin gözəlliyinə yox, buralarda acından dolaşan AĞ RUHLARA tamaşa etməyə gələrər bundan sonra...
  Azərbaycan dilinin ən aktual, ən çox istifadə edilən sözlərindən bir neçəsini sadaladım yuxarıda, düşünürəm görəsən ele bir gün olacaqmı ki, bu sözlər itəcək, arxaik olacaq? Bu günü görəsən görəcəyikmi biz? 
  Rüşvət - çox dərin mənalı sözdür, həddindən artıq. Bu sözsüz bir günümüz də olmasın.
  Hörmət - kaş bu sözü ümumən doğma dilimizdən çıxarardılar, heç ekvivalentinidə fikirləşmək lazım deyil. Ehtiyac da yoxdur buna. 
  Dostum demişkən bu sanki gözəl bir yuxuya bənzəyir. Azərbaycanda olasan, özüdəki "hörmət" etmədən, rüşvət vermədən yaşayasan? Azərbaycanda... yazdıqlarıma inanmağım da gəlmir... Bəlkə də bu yazını oxuyanlar nədəsə qınayacaqlar məni, amma hərdən düşünürəmki, bu hakimiyyət dağılandan sonra digərləri hakimiyyətə gəlsə onlar yəni rüşvət almayacaqlar? Öz qohum-əqrabalarını işlədiyi yerlərə namizəd götürməyəcəklər? Bu axı bizimkilərin qanındadır, yəni bunu kimsə dəyişə bilər? Dəyişsə belə bu hansı yüz illikdə baş verə bilər...?

  Başlıcası odur ki, xırda addımlarla getsək də yolumuz bir və düz olsun! Sorasını da yaşayıb görərik...

  Bu fikirlərimi dostumun yazısı ilə yekunlaşdırıram bu günlük:
  "Nə əcəb Qarabağ yenə bizdədir və cavanlar hərbi xidmətdən qaçmır... Nə əcəb işıqlıdır gecə hər küçə, gec işdən çıxan evə gedir ürəklə... Nə əcəb həkimlər müalicəyə başlayır, öldürmür xəstəni pulu gözləməklə... Nə əcəb dustaqların sayı azalıb və göz yaşı gəlsə gəlir ancaq sevincdən... Bax gör necə şəhərimiz gözəlləşib və əcnəbi bizə daha yuxarıdan baxmır...Televiziya yenə maraqlı olub, her yerindən duran siyasət haqqda danışmır... Nə əcəb birimiz qabağa gedəndə qalanları paxıllıqdan yanıb alışmır... Nə əcəb yol müfəttişi sürücünü pula görə saxlayıb qəza yaratmır..Görəsən doğurdan hər şey gözəldir və hakimiyyətin daha nöqsanı yoxdur?!..." 
və sonda da görəsən rahat nəfəs alıb deyəcəyik ki - Ölmədik, bu günü də gördük! Görəsən belə bir gün gələcəkmi...?

понедельник, 27 июня 2011 г.

Сети прошлого...


11.07.2010.
На душе у меня тоска
Печаль, твоим именем...

Горькие слезы, твои желания, прикосновения,
что убивают нежно меня.
А ты, ты молчишь?
Красноречивый принц, что же ты молчишь?
Оратор мой, дай мне услышать голос твой!
Суровый тон, но только со мною нежный,
Суровый, властный взгляд, но только мне известно
Причина твоего молчанья...
А может это все обман...
Что если я схожу с ума,
Что если не в силах я владеть собою
И все выдумала вот уже который день обманываю себя...

Боже, дай мне сил!
Дай мне сил оставить его в прошлом!
Он ведь это так хотел,
Да, да, хотел,
Хотел и сделал это бессердечно!
Оставил меня в прошлом...
Вот и я живу,
В этом недалеком прошлом...
Куда иду слышу аромат его,
Куда иду слышу имя его...
Что это? Все против меня?
А быть может он хочет вернуть меня?
Может нарочно держит он меня  
В своих сетях прошлого...
И не хочет отпускать.
Да, да, так и есть
Он любит меня...
Но не хочет, ни услышать мой голосок,
Ни увидеть моих лаз, моих губ...
Не хочет погладив мне волосы 
Шептать мне нежные слова...

Хм! Интересный парадокс!
Выходит так, что женщина опять сильнее?!
Так как, я бы прямо посмотрев на него
И не боясь я ничего
Призналась бы, что жизнь весьма горька
Без его ласк, без его слов 
и без него...

На душе у меня тоска,
Печаль твоим именем...


вторник, 21 июня 2011 г.

Ты не одна!




Она так нежна, чувствительна и ранима.
Мое знакомство с этой чудой (по другому я просто слов не нахожу описать ее, она так чиста как капля воды горного ручейка) произошло как-то странно. Мы работали в одной и той же компании. Но она позже меня поступила на эту работу. В начале мы с ней особо не общались, даже не были знакомы. Но почему-то она всегда притягивала мое внимание, в ней было что-то очень близкое и  родное, это и казалось мне странным, то что не зная человека, даже не обмолвись пару словечками с ней, она мне казалась очень близкой. Но со временем мы с ней крепко подружились.
Она словно желанная звезда что горит на небе, на которую очень многие смотрят и любуются ею. Подумаете это очередная похвала к особе неземной красоты. Нет, друзья, она земная и весьма реальная, но отнюдь, не каждому доступная. В том смысле, что не каждый  эту красоту, таящуюся внтури нее может увидеть, распознать. Не каждому дано понять эту красоту. Внешнюю-то видят все, но внутренюю не каждый. Таким образом мы и выбираем себе друзей, спутников в жизни. Те, кто не видят в ней эту изящность, те, кто не понимают или не хотят понять грусть в ее глазах, милую и лучезарную ее улыбку, называют ее простушкой, говорят, что она простушка с большими кукольными глазами, в которых нет интриги, страсти, искорки, что бывает у холодных и вульгарных стерв.
А она - она просто ангел, которая с рождения до сегодняшнего дня проходила много испытаний в жизни. Проходит и по сей день. Представьте только, что было бы с вами если бы вы будучи ребенком остались бы одни, без родителей? Без родителей и с родственниками, которые бросили вас на произвол судьбы. Этот ребенок практически выросла одна, родственники у нее не понятные, без которых иногда кажется, что жить было бы куда легче...
Такая беззащитная, хрупкая и в то же время весьма сильная личность. Беззащитная потому что не кому ее защищать, практически все почему-то хотят обижать ее, хотя понятно почему - потому что жалкие человечки всегда знают, что они могут ранить скорее слабого, у которого нет опоры, чем того, кто силнее их самих. 
А некоторые наблюдая за ее устойчивостью и желанием жить хотят сломать ее морально. Увидев, что она после каждого падения встает на ноги, и с новой силой двигается вперед несмотря ни на что, они хотят опять выйти на ее путь и заставить ее остановиться на пол пути, обернуться и пойти в обратном направлении. Но она достаточно сильна чтобы противостоять подобным помехам, ей это не в первой. Говорят, что "что не убивает меня, то делает меня еще сильней" - у нее так же. 
Ее сильная сторона - это то,что несмотря на боли и страдания, которая она перенесла на своих хрупких плечах, она стоит на ногах. Никто и ничто не смог ее сломать.
Конечно есть и близкие друзья, но все это не то, в душе она перенесла много боли, от которых, к сожалению, шрамы останутся навсегда... ее не раз унижали, называли сироткой, сумасшедшей, которая живет с котом... Такие моральные уроды, ублюдки ни раз разбивали ее сердце вдребезги. Из-за подобных недоношенных выродков она ни раз проливала горьких слез, но сколько бы они не старались потушить огонь ее жизни, блеск этой небесной звезды, она не сдалась и не сдаться.
Ангелочек, всегда мечтала о рыцаре-принце своем, может и без белого коня, но настоящего принца. Она и дождалась этого дня. Встретила того, кто своими грубыми руками защищает ее нежно, в объятиях его она чувствует себя совершенной, ее ничто не беспокоит когда он рядом.
У нее есть и другая мечта, как сама рассказывала мне об этом, мечта, которая уже никогда не сбудется... Она мечтает, держась за руки отца и матери пройтись на берегу моря и радоваться полноценной жизни, которую она ищет так давно... Обрести тот душевный покой, даже если придется ей скитаться по всему миру, чтобы почувствовать это... Закрыв глаза и вдыхая полной грудью она обрела бы ту невесомость, тот блаженный миг и слиться с природой во едино...  
Но ты не грусти, родная, ты должна блистать так ярко как никогда! Я верю, что придет тот день когда ты сама и твой любимый муж взявшись за ручки своего ребеночка будете прогуливаться вместе, втроем. И тогда ты ИншаАллах почувствуешь то счастье о которой так долго мечтала и видела лишь в своих волшебных снах. ИншаАллах!

Посвящается тебе, родная моя, 
Будь всегда такой же сильной и амбициозной!
Что бы ни было в жизни, знай что я всегда рядом!